Connecting the dots!

Ik mag er dan wel tussenuit geweest zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik stilgezeten heb. Vier jaar geleden moest ik bijkomen van mijn burn out waarin duidelijk werd dat ik aardig wat op te ruimen had. En toen ik zover was om mijn coach praktijk weer op te pakken, besloot ik toch eerst om mijn verhaal op papier te zetten.

Hiervoor ging ik een nieuwe uitdaging aan, wat niet mis was. Ik was er van overtuigd dat ik er klaar voor was, want ik had nu alles verwerkt (dacht ik) en zou dus met droge ogen in rap tempo mijn verhaal kunnen schrijven. Na een schrijfcursus in Spanje en de nodige schrijfworkshops heb ik mijn boek geschreven. Helaas werd ik ook nog ziek en moest ik de door mij opgelegde deadline uitstellen.

Ik begeleid al tien jaar klanten op voeding en beweging en al langere tijd had ik de wens om meer verdieping te geven aan het coachen van mijn klanten en daarom startte ik een post-hbo opleiding integraal leefstijl en vitaliteit coachen. Dat betekende dat ik ook zelf door de mangel ging als mens, coach en ondernemer. Dit alles met de bedoeling om na afronding nog meer mensen te kunnen helpen met het duurzaam oplossen van de oorzaak waarom ze zich niet lekker in hun vel voelen.

Halverwege de opleiding publiceerde ik mijn boek. Het was corona tijd dus geen mogelijkheid voor een officiële presentatie in de plaatselijke boekhandel. Toch pakten meerdere organisaties en vele voor mij onbekende mensen het op en kreeg het boek de belangstelling wat het verdiende. De opleiding ging gestaag door en ondertussen volgde ik ook nog andere cursussen en workshops om mezelf klaar te stomen voor het moment waarop ik mijn praktijk weer kon heropenen en nu onder eigen naam. De opleiding tot professioneel trainer volgde aansluitend.

De dag na het behalen van mijn examen kreeg ik een hoofd vol watten, althans daar leek het op. Ik begreep even niet waarom, maar toen kwam het besef wat ik allemaal had bereikt en daardoor duizelde het opeens. Ik mocht het allemaal los gaan laten. De afgelopen jaren zijn zo transformerend geweest. Ik besefte opeens wat ik allemaal voor elkaar had gekregen en dat na een burn out, misschien daarom juist wel!

De burn out en alles daarna zijn levens veranderend geweest. Even wist ik toen niet hoe verder. Ik ben daarom een master your mind jaarprogramma gaan volgen en wist al snel wat ik wilde bereiken. En dat het twee jaar later ook allemaal gelukt was, was na die examendag in september best shocking, of toch niet? In ieder geval was daar complete verwarring en mist in mijn hoofd.

Soms kun je versteld staan van je eigen inspanningen en dat is wat mij toen overkwam. Ik viel in een keer stil. Je hoopt dat het allemaal lukt en goed uitpakt, want daar zijn alle inspanningen op gericht en toch was daar het ongeloof. Het ongeloof dat alles gelukt is en voor mij zichtbaar werd op die ene bewuste dag. De zin van alles inzien deed ik pas op het allerlaatste moment toen duidelijk werd waarom ik deed wat ik deed. Zoals Steve Jobs zei:

"You can't connect the dots looking forward; you can only connect them looking backwards. So you have to trust that the dots will somehow connect in your future.”

Ik mag het allemaal loslaten en genieten van behaalde resultaten, die vaak ook nog alleen voor mijzelf zichtbaar zijn. De persoonlijke groei die ik weer heb doorgemaakt kan ik mooi inzetten voor nieuwe uitdagingen het komend jaar.

En de diabetes heeft mij nauwelijks in de weg gezeten, ook al was het wel pittig om daarvoor te zorgen. Ik moest het tenslotte wel blijvend in goede banen leiden en nu en dan mijn rust pakken; mijn gezondheid, mijn standen, mijn energie, de spannende en stressvolle momenten, drie operaties aan mijn handen en wat wel niet meer. Blijven geloven in mijzelf, goed voor mezelf zorgen en er op vertrouwen dat alles mogelijk is, heeft er toe geleid dat ik door kon.

Nu ik terugkijk en weer nieuwe stappen hebben gemaakt het afgelopen jaar ben ik weer mega trots, ik doe het tenslotte wel allemaal met diabetes type 1en dat moet ook gewoon kunnen. Die dubbele agenda is dat onzichtbare deel wat ik ook al die tijd manage en dat is voor mij vanzelfsprekend, maar toch! Dus dat feestje wat ik toen heb gevierd, vier ik binnenkort weer.

Er komen nog wat dingen aan die ik voor het eerst ga doen, ik kan er dus weer nieuwe mijlpalen bijschrijven straks. Ben nu al benieuwd wat er volgend jaar op de agenda komt te staan! 😉

Hoe kijk jij tegen het stellen van doelen aan als je ook rekening hebt te houden met jouw chronische ziekte?

audioburn-outchronische ziekte