Emoties!

Op weg naar de top zag ik mezelf al op het podium staan. Zestien jaar en toen al een gruwelijk mooie missie. Alles had ik er voor over, het ging bijna als vanzelf. Ik zou tophockeyspeelster worden. Alles werkte mee om dat te kunnen bereiken. Een altletisch lichaam, goeie techniek, snelheid en een dosis doorzettingsvermogen. Mijn ultieme droom was het Nederlands elftal.

Alleen gaande weg lukte het niet meer om vooruit te komen, letterlijk op school en op het veld niet. Ik was moe, had dorst, viel af, verstopte me achter mijn kleding, gooide het op puberstress! Niet snel daarna viel ik van mijn fiets en lag dezelfde dag nog in het ziekenhuis. Diabetes type 1 was de diagnose, een chronische ziekte waar ik niet meer vanaf zou komen.

Zo optimistisch en positief als ik was, probeerde ik mijn leven weer op te pakken. De top bereiken met hockey zat er niet meer in. Ik moest mijn leven een nieuwe draai geven. Tijdens mijn studententijd was ik naarstig opzoek naar mijn identiteit, zoals zo velen op die leeftijd, met een depressie tot gevolg.

Na het behalen van mijn diploma werkte ik tien jaar in het bedrijfsleven. En na het krijgen van de kinderen had ik al verschillende lichamelijke tegenslagen gehad waardoor ik niet meer altijd op mezelf durfde te vertrouwen. Mijn energie was laag, mijn gewicht nog lager, ik stond niet bepaald stevig in mijn schoenen, maar daar had de buitenwereld geen idee van. Ik zocht hulp.

Aanvulling van de juiste voedingswaarden bracht mij op mijn streefgewicht en ik kreeg weer energie voor drie. Ik wilde graag voor mezelf beginnen, want had een nieuwe missie te vervullen en dat was mensen helpen zich ook weer lekker in hun vel te laten voelen. Ik was enorm gemotiveerd. En dan toch nog voordat ik wilde beginnen kwam daar een nieuwe lichamelijke tegenvaller en dat terwijl ik al jaren thuis was met de kinderen.

Ik heb mezelf vaak beter voor gedaan dan het ging om niemand teleur te stellen. Ik schaamde me en voelde me regelmatig alleen staan, ook durfde ik mij niet kwetsbaar op te stellen. Motto was opstaan en weer doorgaan. Mijn perfectionisme zat me ook aardig in de weg. En dan nog al die keren dat ik meer wilde dan op dat moment kon. En zelfliefde? Wat is dat? Ik had nog nooit beren op de weg gezien, maar ik was me opeens pijnlijk bewust geworden van dat ik mezelf al jaren in de weg zat.

Na iedere gebeurtenis was ik opgestaan en doorgegaan zonder te voelen wat dat emotioneel met me deed. Mentaal had ik wel wat op te ruimen. En wilde ik ook echt van mezelf kunnen houden en verbinding kunnen maken met de mensen om mij heen, dan had ik wel veel meer van mezelf te laten zien. De muur moest omlaag!

Ik had iedere emotie te doorvoelen. Iedereen kon ik helpen, bijstaan, adviseren en mezelf rende ik voorbij. Ik wilde me ook wel eens gedragen voelen en vooral sterker in het lijf. Ik dacht dat ik altijd al goed at, maar na wat kleine aanpassingen in mijn voeding voelde ik mij al energieker. Alleen er was meer nodig om mij optimaal vitaal te voelen!

Toen kwam ik toch weer terug bij die emoties. Zolang ik daar voor wegliep, onbewust, dat wel, kon ik ook geen stappen zetten in mijn vitaliteit. Dus ik had ze aan te gaan en gelukkig kreeg ik daar hulp bij! Ik heb mij nog nooit zo bevrijd gevoeld! 

Heb jij je emoties wel eens durven voelen?

audioburn-outchronische ziekte