Je had al een chronisch opgebouwd energielek en nu ben je de veertig gepasseerd…

Je staat actief in het leven. Een gezin met kinderen die steeds zelfstandiger worden, een baan, sport natuurlijk, en dan spreek je ook nog graag met vriendinnen af. Dat je een chronisch energielek hebt, feitelijk chronisch ziek bent, houdt jou niet tegen om voluit te leven.

En nu jij veertig bent, hoef je je ook niet meer in te houden voor je gezin zoals de afgelopen jaren. De komende tijd ga je alleen maar meer ruimte voor jezelf krijgen en man wat heb je daar een zin in!

Het punt is: nu het kán, heb je de energie niet. Wat gebéurt hier?

Meer over mij

• Je hebt je werk al die jaren on hold gezet en nu ben je zover, wil je je schouders eronder zetten - maar nu merk je dat je er de energie niet voor hebt. Dus daar zit je dan, in een vergadering in je nieuwe functie, en beseft dat je vooral moe bent. Je baalt, want wat hád je je verheugd op eindelijk lekker knallen op je werk!

• Je bent mentaal klaar voor een 'nieuw' leven, eindelijk tijd voor jou! Maar nu het kan, heb je de energie niet. Er is elke keer wel iets waardoor je voorraadje energie al op is voordat je kunt beginnen aan die leuke cursus, dat boek of dat lang uitgestelde uitje met vrienden.

• Je wilt niet die 'chronisch zieke' zijn en je was van plan eindelijk eens een tandje harder te gaan voor jezelf. No way dat je gas terug blijft nemen! Waarom zou jij niet eindelijk toekomen aan jezelf, net zoals vriendinnen van je leeftijd, nu de kinderen steeds meer hun eigen gang gaan? Het lukt je niet. je houdt geen energie over en dat frustreert je eindeloos.

• Je voert tot laat gesprekken, omdat het niet lekker loopt en jij ook ruimte voor jezelf wilt. Hij gunt het jou wel, maar faciliteert het niet, want dan moet hij zich ook aanpassen en daar heeft hij geen zin in of hij weet niet hoe - hij doet het in ieder geval niet... Je weet niet of het nog wel werkt tussen jullie. Maar aan scheiden moet je ook niet denken, al was het maar omdat , misschien voel je een echtscheiding opkomst en daar heb je helemaal de energie niet voor.

Als je niet ingrijpt, wat gebeurt er dan?

Je kent het antwoord wel, want het is je grootste angst: als je niet zelf iets gaat veranderen, dan gaat je energielek ervoor zorgen dat 'tijd voor jóuw plannen' er nooit van komt.

Dan blijf je dromen van alles wat je zou kunnen doen.

Wat je zou willen doen.

Al die dingen waar je de potentie voor hebt, waar je interesse naar uitgaat, die je leven zouden verrijken - maar die nooit werkelijkheid zullen worden omdat je gewoonweg de energie er niet voor hebt. Dan verslaat je chronische ziekte jou als mens.

Dat laat je toch niet gebeuren?

Neem contact met mij op